Sen Kal

Bende bir şeyler var,
Kıyılara gitmek istiyor beden.
Ruh durduruyor sanki onu.
Sözlerim kifayetsiz kalıyor,
Ben ve kendim arasındaki kavga hiç bitmeyecek gibi.
Kendim ve Ben,
Ne de güzel anlaşırlardı eskiden.
Sonra soğudular birbirlerinden.
Sessizlik başladı önce,
Sonra çektiler savaş baltalarını.
Sözle yapılan bu savaşın galibi,
Beden ve ruhun tek sahibi olacak gibi.
Ben sessizliği severdi,
Kendim gürültüyle eğlenirdi.
Lakin, bir gün sessizlik ve gürültü karışıverdi.
İçine tuz, biber niyetine bir de o eklendi:
Sensizlik...
En zoru da oymuş.
İçimdeki kavganın asıl mimarı oymuş.
Ben, kendim’in başına çoraplar örmüş,
Başucuma koymuş.
Bir de kendini kandırmaya yalanlar arar olmuş.
Sensizliğe alışmak en zoruymuş.
Amma ve lakin,
Şimdilerde alıştım sanki.
Ben, neler biliyormuş?
Kendim, neleri unutmuş?
Unutur Ben ve Kendim.
Sen unutturma,
Bir tek sen kal...
Unutma, bir tek sen kal.